FİKİR HASTALIĞI
Dalda bir çocuk,
Düş mü kuruyordu?
Düş mü görüyordu?
Düşünde anacığını düşünüyordu.
Dalgın dalgın gökyüzüne bakıyordu.
Yıldız mı oldun ?
Yoksa melek mi anne ?
Küstüm sana anne.
Her nefeste seni koklardım.
Ne güzel anne kokuyordun.
Beni kokusuz bıraktın.

Neden bana söylemedin,
Hasta olduğunu!
Duydum.
Şaka mı bu,
Seni fikirlerin hasta etmiş.
Fikirler hasta eder mi anne?

Bir yıldız kaydığında,
Sen geldin sanıyorum.
O zaman çok ışık oluyor ya,
Biliyorum.
Bana gülüyorsun.
Orda da şeker var mı anne
Kar taneleri sana benziyor.
Her kar tanesini yakalamak istiyorum.

Ne düşündün anne?
Bilmek istiyorum.
Hayal meyal hatırlıyorum.
Ben küçüktüm,
Sen gittin anne.
Saçların siyahtı ve uzundu.
En sevdiğim yerin
İnce, uzun boynundu.

Seni son gördüğümde anne
Ne boynun kalmış ne saç
Çare olmamış sana
Verilen ilaç
Seninki fikir hastalığıymış.
Bulaştı mı bir kere
Bırakmazmış bu illet.
Öyle dediler
Mahpustaki şairler.

Bir dere kıyısında,
Salıncak kurduğumuz söğüt dalında,
Aldılar seni götürdüler uzağa.
Sen gittin ya anne.
O salıncak kurulamıyor.
Yanımda sen yoksun ya,
Ne salıncak,
Ne de düş kuramıyorum.
Sen bilirsin anne,
Bende mi fikir hastalığına tutuluyorum.

Ömer Yalçın
22/09/2020