Ben Memet,
Anam yirmi yedi yaşında doğurmuş
Işıksız bir odada.
Ve yirmi yedi yaşında ölmüş orada
Kaderim hiç ara vermeden süren
Uçurum ucunda felaket.
Babam kaçak, uzak diyarlarda.
Yüreğinde bir hasret bir acı
Anam ile memleket.
Ayağında yırtık potin sırtında ceket
Bir şafak saati kaçmış evinden

Ben Memet
Ninem koynunda saklamış
Babamı resimden tanıdım.
İri kemikli pos bıyıklıymış
Lakin çok yakışıklıymış.
Aykırı fikirli,kitapları çok yasaklıymış
Ben anlamam bu işlerden
O yüzden ayrı düşmüş
Memleketiyle sevdiğinden.

Ben Memet,
On üç yaşında ayrıldım ninemden
Tam da annem gibi
Işıksız bir odada öldü aniden
Ninen öldü dediler.
İkinci el kunduramla kaldım ortada
İkinci el isim aldım kendime.
"Perişan" dedim ikinci el ismime
Her yanım perişan memleketimde.

Ben Memet,
Billur hisleriyle oradaydı Süheyla
Saçlarını taradım gümüş tarakla
Söz vermişik gelecek günlere
Duydum ki pos bıyıklı babam ölmüş.
Gurbet ellerde
Göz yaşlarım çağlayan, yüreğim alev alev
Çok yasaklıymış bilemedim olsun!Gönlümce ve dilim döndüğünce
Sinkaflı küfür ettim öldürenlere.

Ben Memet,
Yalnızlar sokağının sonunda
Ters kelepçeyle tanıştım
İki polis kolumda.
Hak edene küfür suç ! dediler,
Kelepçelediler .
Tam on bir yıl mahpus yattım.
Çarşamba çıkacağım ya!
Geleceğim kaçtı elimden yakalayamadım.

14/02/’25
Ömer Yalçın