SAVAŞ ÇOCUKLARI
Truva atlarıyla geldiler anne,
Daha bebekler uyurken gece.
Korkak alçak ve sinsice,
Büyümüş göz bebekleri vardı.
Ellerinde bombalar balyoz kadardı.

Kan ve barut kokusuýla saldırdı.
Binbir çakal odama,
Gece yarısı uykumda,
Mahşer günü homurtusunda uyandım.
Kerpiç duvarlı odamda,
Rüyalarım bombalandı.
Görmeyen gözlerim sulandı.

Korkuya kesmiş bedenim,
Mızrap değmiş tel gibi,
Nasıl da titredi.
Gözlerime hasretim,
Ta üç yaşımdan beri.

Başıma yıkılan odamda,
Şimdi dokuzuncu yaşımda,
Söyle bana anne ,
Hala karanlık mı dünya?

Papatya ne renk anne?
Beyaz dedin bana .
Ben beyazı bilmiyorum .
Beyaz da mı karanlık anne?
Susma ne olur söyle.

Gökkuşağı ne renk anne?
Varmı şimdi gökyüzünde?
Renk ne demek anne?
Karanlık bir renk mi ki,
N’olur susma söyle .

Gelincikler ne renk anne?
Ben gelincik göremedim.
Kırmızı ne renk anne ?
Ben yalnız siyah bilirim.

Ah anne benim bakışımla bak denize.
Bin sisler gemisine.
Güller vadisinden geç .
Orada matem zambakları var.
Zambakların açılışını izle,
İzle anne benim için izle.

Ölmez savaş çocukları----
Silah ile oyunları--------------
Hiç güleni görülmemiş----
Gizli akar göz yaşları-------

Ömər Yalçın
22.01.2021