Nice düşe daldım.
Her uyanış, yeni bir kabus,
Nice sevdaya bağladım umutları.
Her seferinde köküme balta vuruldu.


Dost kapısında debelendim.
Her defasında bin tekme,
Yol demedim iz bilmedim.
Şu dünyanın han’ında kayboldum.


Uzattım ellerimi, kolum kanadım kırıldı.
Tutunduğum dallar ,avuçlarımda parçalandı,
Sordum benliğime hata kimdedir ;
Inanmak ınançsızlıktan iyidir dedi.


Ah benim yanılan yanım.
Ah benim insanlığın hâlâ bitmediğini düşünen tarafım,
Çehrelerde gülümsemeyi görmek uğruna,
Gününü gecesini, ekmeğini feda eden kalbim.

Neydi ki vefa.
Yağmura aldırış etmeden,
Yüreklerin serinliğini tatmak değilmiydi.
Yanlış öğretilerin, gölgesinde üşüyorum.

Başa çıkılan onca yaranın.
Üstüne tuz basmak mi vefa ,
Umutlara umutsuzluk mu eklemek,
Şu alameti belirsiz dünyaya ben mi yanlış baktım..