Ana rahmine düştüm.
Varlığım kadındı,
Bildirilmedim eteğim ne renkti.
Alına mor karışmış gömleğin,
Kumaşına sığdırılmadım.


On yaşında zor bela örtüye giz oldu saçlarım.
On üçünde kitabının izine düştü ayaklarım,
On sekizinde koca evinde açıldı gözlerim.
Yirli mi yaşa gelmeden ağlayan bebeğin sesine değdi kulaklarım.

Eksik çorabın tekinde morardı bakışlarım.
Eğilmekten bıkmayan başımda sille eskidi,
Yüküm dünyada yok idi ya,
Tekme acısıyla bir kez daha büküldü belim.

Zalim ellerin kucağında körleşti duygularım.
Duyduğum en azaplı sesti, sevgiye sağırlık,
Yitirdiler bende ki o çocuğu,
Kırmaya meyil ettim ,urganı taktılar gönlüme.


Görünmeyen zincirleri geçirdiler.
Prangalar meğer ayağımdaymış,
Diyar diyar gezdim kurtulamadım.
Yana yana özleme biat ettirdiler.


Dur dediğimde durmadılar
Var git yoluna dediğimde gidemediler,
Yoluma güvercinler uçurayım dedim.
Kanadını tek tek yoldular.

Ayşegül Kahraman