HÜZÜNLÜ EYLÜL
Yine bulutlar kabardı, tek tek düşer  damlalar,
Sanki usulca göçe hazırlanıyor göçmen turnalar,
Efil efil ayrılık şarkısı gibi esiyor Eylülde rüzgarlar,
Sevdası büyük olan, Eylül’den korkar mı acep.

Ağaçlar hüzün yaşar, sararıp düşer yaprakları,
Ömürden geçen gün gibi, çıplak kalacak dalları,
Bir mevsime sığınıp da, kapatma bana kolları,
Ayrılık mevsimi Eylül’ü suçlamak doğru mu acep.

Sen sevginden eminsen, mevsimler neyin nesi,
Feryat eden gönüller de, duyulmaz çığlık sesi,
Seven sevdiğine kavuşsun, mutlu olsun hepsi,
Ayrılıkta bahane hüzünlü Eylül olur mu acep.

Toprağın kokusu, buram, buram içerime dolar,
Huzur veren yeşillik yavaştan sarı renge çalar,
Hoyrat esen rüzgarlar, doğayı kış ayına hazırlar,
Gönüllerde yanan ateş Eylül’de söner mi acep.

Eylül’den soğuk gönülde, aşk ebedi olur mu?
Aşk heves ise yürekte, verdiği sözde durur mu?
Sevgisi çıkar olanın, suçlusu Eylül ayı olur mu?
Eylül’de terk edene,  baharda güven olur mu acep.

Ahh deli gönül yine mevsim Eylül’ü yaşıyorsun,
Aşkı, sevdayı mısralara dökmeye kanmıyorsun,
Ne kadar vefasız yarsın, halimi hiç sormuyorsun,
Yüreği yetersiz olanın bahanesi eylül olur mu acep.