vakit akşam
ben ne söylesem faydasız
el ayak çekilip rüzgar kesilince
akıp gidiyor her şey uzak diyarlara doğru
hiç ardına bakmadan
dörtnala eyersiz üzengisiz

kulaklara kurşun
kalbe ok
göze mil
dudağa mazhar eyleyen hecelerin cümlesi
eşsiz bir elmas bıçak gibi dokunuyor zihne

sonrasında bitimsiz sesler kendiliğinden
sözler kelimeler
öylesine paramparça
dağınık her şey

bir boşluk derinliğinde her yer
dört bir yanda ateş dehlizleri
buğusu tüten cinnet çok acıtıcı
seyyahlık vakti artık
pofurduyor rüzgar
yeri dövüyor nal sesleri

bir çırpıda göçüyor sonbahar güneşi
sırtları ,dorukları çıplak dağları aşıp
kızıla boyanıyor alacakaranlık
üşüyor bedenim
zangır zangır titreyerek
derin derin iç çekerek bir köşeye büzülmüş
damlalar düşüyor tek tek
iri, koyu renkli ,kızıl kızıl


uçsuz bucaksız hayallerin aynına takılsın diye
nöbet tutuyor ufkumun eşiğinde
numunei imtisal düşünceler
tozup dursun diye mütemadiyen
bir iki üç
birinin bittiği yerde
ikincisi üçüncüsü

fena huylar peydahlanmış beynimin içi
çivisi çıkmış gibi tedirgin
elli yıllık maziye vekalet ediyor birkaç sır
hulusu kalp ile
zihni zorluyor, kuruyor, bozuyor

velhasıl göklerimin tüm yıldızları düşmüş
güneşlerin hepsi batmış sanki
dışına taşmış ufuk
ifadeyi hissiyattan acizim
bittabi anın malumatını
baş başayız artık
belki de ilk defa böyle samimiyiz ruhumla

dışarısı alacakaranlık
muhtemel ihtirasların baş kaldırma vakti
cehdü gayret gösteriyorlar
o kadar çoklar ki
bir daha. bir daha bir daha…

akşamın son hükmü hazin bir geceye gebe
yazdıklarım bipayan hüzün
karınca kederince
bende ki şuun hepsi
hadisatın kaffesi serkeş

redfer