Hepimiz misafiriz şu koskoca âlemde,
Kimi gönlünce yaşar, kimi eli boş gider.
Kâğıtlar delik deşik, kanlar sızar kalemde,
Yanlış bir hüküm ile nice suçsuz baş gider.

Hayat denilen mefhum çok karmaşık bir konu,
Ruhun uçacak olsa, tutamazsın ki onu,
Her yaprağın düşüşü, belki bir ömrün sonu,
Arifane yaşayan, bu dünyadan hoş gider.

Viranede sabahlar yurtsuz yuvasız kuşlar,
Gider garibi bulur havadan düşen taşlar,
Derdin biri bitmeden mutlaka biri başlar,
Mazlumların gözünde oluk, oluk yaş gider.

Yaş kemale erince bazı beller bükülür,
Ayaklar çekmez olur, diz üstüne çökülür,
Siyah saçlar ağarır, gün gelince dökülür,
Ömrün sonuna doğru kirpik gider, kaş gider.

Fani olan bu dünya, hiç kimseye olmaz yâr,
Ne kadar yaşasan da; bilesin ki ölüm var,
Boş geçirme ömrünü; zarar etme, eyle kâr,
Kabrine dikmek için mermer ile taş gider.



Sabri Koca