Saat gecenin üçü ve karanlık yanı izvedir sokağın
Doldurmuşum koynuma hüznü ve farkındayım
Geceyi delen homurtularıyla taşıt sesleri
Onlar da kesmiyor beni, yine yalnızım.

O kadar yormuş ki hayat, kalmamış neşem
Daha beteri de var mıdır diye endişem
Nasıl da sırtından vurulur insan
Kime yaslandıysam etti perişan.

Kinim kendimeydi,yoktu zararım
En büyük hasmımı ben kendim sanırdım
Oysa tek dost olan bana yine benmişim
Bu kahretti yine beni,kederlenmişim.

Bazıları biriktirir güzellikleri ve artar
Vakti gelince onları terazide de tartar
Bizim kefede hep acı,ızdıraplar var
Bizi öteledi her dem şu kırgınlıklar.

Deşilen et,kemik zamanla bağlıyor yara
Hastalıklar da geçiyor,geliyor çare
Ne hazin ki gönüllerde ise talan ve darbe
Hekimler de bulamazlar buna bir çare.

Gönül yasta,gözler yorgun,akıl harabe
Ne kadar da hassas şey bu,sanırsın Kâbe
İnsanı yıkan dış değil, içiymiş meğer
Enkaza çevirir seni, yaşanan kader.

Her şeye rağmen eğmemek gerek bu başı
Güçlü olanlar taşırlar büyük enkazı
Sabır her yiğidin elbet ekmeği,aşı
Asil duruşlar öderler bu faturayı.

Yine de yürümeli son bir mecalle
Elbet yollar düze çıkar biraz gayretle
Yaradandan gelir başa ne gelir ise
Teslimiyet,gayret bizden takdir Hüdâdan
Yıkılmak yok öyle hemen, sabah birazdan.