YALNIZLIĞA MÜLTECİ
yıllardır çok dingindi
yalnızlığa köle olmuş kalbim
neşteri ha vurdu ha vuracak
soluklarımın nabzına

oysa deli dolu bir yalnızlıktı
gölü dingin ve berrak olan

zorladı beni deli bir rüzgar
araladı yalnızlığımın kapısını
göl’üme düşen bir cümle
bulandırdı berrak sularımı

yıllanmış suskunluğumdan dağılıyor
aşka dair sitemlerim
oysa hepsini tabuta yatırmıştım
örtmüştüm üstünü
kimseler görmesin diye
ne yapsaydı kalbim
yalnızlığın hükmünü kendimi giyindi

kendimi giyindi hüznün en koyusunu
kendimi saklandı artçı hüzünlerden
bakışlarıma ben mi kelepçe taktım

yalnızlığa mülteciliğim
zalim bir zamanın yırtığından geçti
ve hüzün ipliği ile örüldü yalnızlık hırkam
kanadı kırık yüreğimin
çeperi yırtık

kan sızdırıyor içimdeki coğrafyaya
aşk mı hep karşı ülke oldu bana
yoksa aldanırmıydım ona
Hülya Çelik