Bir gece
Evreninin tüm yıldızları taştan bir gök kuşuna tutundular
Sıra sıra kuyruk oldular
Mavi gezene doğru yola çıktılar
Bir, iki, üç, dört, beş derken evrenin bir ucundan bir ucuna ta dünyaya
Sonsuz ışık yılı yol aldılar.

Işık kümesinde sayısız kayıp yıldız
Sonsuzlukta
Sonsuz uzunlukta
Sırtlarına yükledikleri umutla
Yaklaştılar karanlığı yara yara.

Geçtikleri her yerde
Bir fısıltı kaldı geriye…
Mavi gezegen varmış karanlığın dibinde
Bir güneşi varmış bir de ayı, döner dururmuş kendi yörüngesinde
Nurdan doğma bir ruh üflenmiş mavi kürenin içine
Biz de gidiyoruz hep birlikte olup biteni seyre.

Işık kümesinde sayısız kayıp yıldız
Sonsuzlukta
Sonsuz uzunlukta
Sırtlarına yükledikleri umutla
Yaklaştılar karanlığı yara yara.

Gök kuşunun zihni kapıldı mavi gezegenin çekimine
Mavileşti gözünün önündeki her şey
Engin karanlık küçüldü, mavileşti
Mavi gezegen devleşti
Mavi büyüdükçe gözlerinde
Ateş düştü yüreğine
Büyük bir sevinç içinde
Bırakıp ardındaki yolcuları
Düştü mavi gezegenin peşine

Mavi büyüdü gözlerinde
Mavi büyüdükçe gözlerinde
Ateş düştü yüreğine
Döndü, düştü, döndü, düştü
Döndükçe küçüldü, parçalara bölündü
Her parça düştüğü yeri cehenneme döndürdü
Griden bir perde çekildi
Gezegenden yavaş yavaş mavilik silindi

Bir daha hiçbir yıldız ve taştan gök kuşları
Göze alamadı mavi gezegene yaklaşmayı
Sığınıp başka bir gök taşının ardına
Sabahladılar Demirkazık’ta her gece
Güneşin alaca kızıllığı vurmadan önce
Karanlığa çekildiler Demirkazık’tan biraz öteye
Sonsuzlukta
Sonsuz uzunlukta
Sonsuz yıldız hiçe ulaştılar
Günden sihirli bir perde çektiler
Mavi gezegendeki gören gözlere

Mavi gezegenin güneşi göründü yavaşça
Gize büründü tüm Samanyolu, yokmuşçasına

Bütün geceler ve bütün gündüzler boyunca*
Sürer gider bu koşuşturmaca
Güneşin ışıltısında dalarlar uykuya
Çekilince de güneş kuytuya
Çıkıverirler ortaya
Nisan yağmurunun dolgun memelerinin bereketine bulanıp birbiri ardına açan papatyalar gibi
Sıra gözetmeksizin çekerler üzerilerindeki gizi
Başlar Samanyolu’ndaki yıldızların mavi gezegen seyri