aç yavan soframızda
aynı başa amade,
senle aynı minderde bağdaş kurup
aynı şehrin tozunu yuttuk..

kaç gece yıldızlarını
kara gözlerine şahit tuttuk...
sevilelim derken
sevmeyi unuttuk..
hangi uykularda
minik,korkak kahkahalarımızı
avuçlarımıza kapak ettik..

soluk alıyor yerde yatan çocuk
bak doğan ay’a inat..
kocaman şehirler alev topu
gökten doğan şems’e inat..
acele etme..
ha geldi
ha gelecek malik.
bugünde
alaz alaz çekecek gayyâ.
beni
seni
hepimizi...
yine de
caymayacak.

elinin turası var dı
zarlarda altı’ya vuruyordu.
akrebin kuyruğu on-ikide
israfil’in nefesi sur’da.
ne eksik
ne fazla..

kırdın neferi kırdın tümden
zor setleri örüverdinde
zalimin bayrağını çektin göklerine!
sızmadı güneş, sızmadı ışık
sızmadı ’insanlık’
..

....

iki çığlık arası ’mutluluk’ olur mu.
insanlık ateşe verilip..
meydanlar susar mı.
ne çektiysek bu illet merhametsizlikten
ne gördüysek bu vefasızlıktan...
ne yaşıyorsak kendimizden.

Kayalıklarda oyulmuş
pervasız gözlerimize
göğsü kopmuş anneleri şahit ettik..
çarptık, vurduk bedenleri
duvarlara.
kanla çiçek süsü verdik!
betonlar buz!
çengeller kırık!
örselenen yiğitlik artık
dudaklarda en hazin türkü..

sen aç , ben aciz..
sefalet içinde adap hicaz.
emzikten düştüm düşeli
aşinayım genzimi yakan
bu kokuya.
muptelayım bu sese
alışığım bu mateme..
ha var ha yok!

ölmeninde bir kalitesi var çocuk
iyi bak şimdi
ezberine çek bu yüzleri
sana kıydılar..
onlar değil ben kıydım.
önce
gözlerinden çektim mile
düşlerini aldım en güzel gecede..
unutma...
unutma beni
unutma katillerin bayrağını.
unutma nankör nefesimi
...

soframa bak soframa
tasımda
kaç bebeciğin gülüşü saklı.
tabağımda
kaç anne gözbebeği...
bardağımda
ağlamam diyen adamların
ölesiye ağıdı...

hangisi kaşık sesi
hangisi siren sesi
hani nerde zillet
bunlar hep illet
sonu mazeret...
hepsini hem de hepsini
tanıyorum.
görüyorum.
yiyorum.
içiyorum.
ve
susuyorum
dilimin altı ölümüne kavruk.....

sivri dillerin alayı
çirkâb-i mezellet
sen ve ben...
ne güzeliz
yine biz bize kaldık bak?
....
____

Belma.