yoksun...
tekrarlıyor yine hüzün türküleri..
keder biçiyor pervasız
yorgun bakışlarım

...

’’dudağımda ilan edilmiş isyanlar varken
alnımın çatı mim olsa yokluğuna
ne yazar...’’

--

ömrüme pay edilmiş ne varsa
pencerenin ışığı
kalbimin mâhurluğu
nereye üflese zaman
ikiye bölünen yalnızlık..

biri sözler içinde hükümsüz
diğeri arsız cam kırıkları
şimdi yedi kat alem cem etse
sen yoksan
ne yazar
..
..

çekilse şu gövdem bedenimden
ardında kocaman sahipsiz mezarlar var
gerdanımda taşıdığım
ateşlerden çektiğim sen...
şimdi avuçlarıma sunduğun zühre yıldızları
gözlerimden öpse
sen yoksan
ne yazar..

..

kuytulara saklı güvercin gibi nazenin
sevme şeklim annemden kalma deyip
aldanmacalarım hükümsüz..
bunun da çözümü yok..

birazdan bir rüzgar gelip
elleri kamburumda ’dua’ etse
umutlarını serpse telaşlı yanlarıma
sen yoksan
ne yazar..

..

ve biz seninle..
sırtı sıvazlanmayan ’yetim’
ve ucu hiç birleşmeyen nehiriz..
...

’’okkalı bir yalnızlıktı benim ki
tonlarca vurulmuşken kirpiklerimden
bu yaranın kabuğuna da âmennâ
kanadına küsen kuşlarada âmennâ
âmennâ gökyüzüne
âmennâ ..’’

Belma.