Hazan rüzgârları sert eser bazen,
Körpe fidanları kökünden söker.
Bir huşu içinde döner semazen,
Hakkın huzurunda boynunu büker.

Ne günahkâr demiş, ne resul seçmiş,
Yaratan, her kula bir ömür biçmiş,
Ahretin yanında bu dünya hiçmiş,
Hakkı seven kullar gözyaşı döker.

Huzura kavuştum diyeceğin an,
Gençliği öğütür vicdansız zaman,
Yorulur bedenin, biter heyecan,
Yokuşu çıkarken, kırılır teker.

Ne manzumu bilir, ne okur nesir,
Verilen öğütler eylemez tesir,
Akıl ve vicdanlar şehvete esir,
Dünya tatlı gelir; bal ile şeker.

Aldatmasın seni dünyanın şanı,
Gafleti bırak da, Rabbini tanı,
Teslim edeceksin elbet bu canı,
Azrail senin de ruhunu çeker.

Ölümü düşünün, zevkten vazgeçin,
Akıllı olanlar sormaz ki; niçin?
Ahrette hasadı kaldırmak için,
İnsan dünyadayken bir şeyler eker.

İşin yarım kalır, hayalin yarım,
Sorarsın kendine; ben niye varım?
Ne zarar eyledim, nedir ki kârım?
Üstüne inceden bir hüzün çöker.

Sabri Koca