Ve insan
çıktı insanın karşısına
kendini tanımaya başladı
yalnızca insanda!

aleka , nutfe , su , balçık
kurudu toprak, çekildi deniz
insan kötülüğe meyilli hiçlik!

sığınacak yıldızlarım vardı
daha tutmamışken kaydı dilek
notalar susarken
daha tövbeler bozulmadan
kedi avını beklerken, ölmeyi bilmeden fare
duvar bilmezken boyayı, berlin adı yokken
soylu ve köylü hükümsüzken
beyazdan önce her şey siyahken
kıtlık başlamadan nil’de
kuyu karanlık uykusundayken
babamdan annemin zoruyla
aldığım parayla boynuma astığım
silgim yegane mülkiyetimken
teneffüse çıkmadan
cemre bir türlü düşmeyi bilmezken
oluk oluk kan damlıyorken
toprağa, suya, rüzgâra ve dahi ateşe
devrim dönen plağın
nefesinde gençlik ateşiyken
henüz fidanlar varken, idam sözcüğü yokken

’little boy’ büyükken uranyum-235 den
08:15 henüz zaman belirtmezken
nötron protonla budamamışken kentleri
cansızlar şükrediyorken alfa,gama ışınlarına
radyasyon doğum lekesi değilken
muhtemel doğacak bebeklerin
karmaşık sayılar yokken
hipotenüs en uzun kenar değilken
Adolf da, ivan da, Netan da büyümemişken
Ve barış sözcüğü
henüz gerekli değilken
zeytin dalı ne işe yarar bilinmezken
o kadar savaşken
köpek ve azı dişlerimizle
doğduk öleceğiz demeyi bilmeden
bir sevgilinin yağmur kokan ağzı
henüz güzeldir diyemeden
vicdan susarken daha
insanlık uyurken
içımizde habil-kabil yeşermemişken
çığlıklarla daha duyulmamışken:

" bellum omnium contra omnes "

söktü herkes kalbini
kendine dilsiz ihanetler bıraktı
oysa daha çiçeklerin sesi
var mıdır bilinmeden
asfalt tabiata düşman değilken
gül yetiştirecek toprak daha çok
betonun gerekliliği kekeme iken
seçilmiş tiranlar henüz ezmemişken seçeni
demokrasi sevmezken yalnızlıkta gölgesini
sevmek bir orman gibi
büyümeliyken içimizde
kalp üşümeden bedende, ayrılık düşülmeden
söz verilmeden, söz alınmadan
ihanet sevdayı tanımadan
kimse bilmezken gitmesini, sırtından öpmesini

evlat kırılmamışken sevilmeyişine
baba kendine küsmemişken
alıp ceketini kahrolmamışken
herkes aynı sofranın önünde
eksiksiz diz çöküyorken
bencillik nedir
bunu eşiğine sokmamışken
o kadar safken
kirlenmemişken henüz çeyiz sandıklarımız
çocukların üzerine henüz
meyve aromalı bombalar yağmamışken
uçurtmayken
göğün yegane sunduğu gölge
şeytanın gözü kör, bacağı kırık
dünyaya kanat açmamışken
ayrıştırılmamışken dil,renk,ırk
kavuşuk iken bir yanımız
öbürüyle aynı yürekten

Ve evvelken
Ve dahasıyken
Ve böyleyken kalbini dinlemeyen

niye devleşen bir öfke oluyor insan
neden tahammül edemiyor
olmak istediği insan

hiçbir şey yaratamayan insan
niçin kendinden olanları
yok edecek kadar insan(!)