iste ki
ardıl masallarında yitireyim
gerdanlık yaptığım ismini,
kadim harflerinden kirlenip
on rakamdan sıfıra katayım değerini

gamdan bitmeyen bu sürgün
ne vakit ihbar edilse avuçlarına,
kırkı dolunca çıkar kınından hançerini
bendeki ölümsüz yerinden vurulayım!


öyle ki
göğüs kafesimde secdeler dolusu
sana çarpar
soğumamış yankılı ağıtla,
seni öldü sanıyorlar
ki
doğru değil,
yüreğimde ne varsa aşikar
ne olur beni haklı çıkar!



sürgünümün sırrından hissesi olmaksızın
cennetim hakkında fikir beyan edenleri
zemherimin içinde bırakmak istiyorum!



sen ki
hep aynı pejmürde yarasın
kalbimin istikametinde,
boşuna arama merhemini
çoktan başladı kabuk mevsimi!

bil ki
ben çoktan alıştım
kanımın sen rengine
yasadışı cümledir dilime
vazgeçmek sevmekten seni
kırgın bir damar gibi
antetli slogansın yüreğime!

say ki
çocukluğumdan çaldığın
yağmurca sevinçlerimle
bir anne bulutun memesiyle
emiyorum hayatı
o zaman kayboluyor yaralar
damarlarıma gökyüzü varınca!


inan ki
toplasam bendeki suretlerini
sözcükler de yanılır hangi sen’i yazdığımı!