Bilince
Kayıplar yarattı
Sihirli derinliğin
Kımıltısız yerinde

Yaşam ritmi kırıksal
Düne ölüp bu güne uyanmayan

Uyan
Başkalaşmanın içinde eksiklik değil
Yalnızlık
Bazen bıkar insan
Hayata tutunup kendini ıskalamaktan

Duygulara sınır çektiğimiz
Ey sabrın tehlikeli erdemi
Tekinsiz karanlığa sinen
Hiçliğin alerjik kardeşi

Daha vahşi
Daha ihtiraslı
Daha coşkulu
Dizginsiz ürperti

Soyutlanmış soğuk benlik
Masumiyetin kutsal melankolisi
İç içindeki imimize korkumuz
Dışa bağımlılıktan değil

Gökten dökülen kıygın yağmur
Denizine akan su
Hareleniş ve duruluş
Umudun tükenişini ama hırsın çoğalışı bu

Tut beni
Tut
Bükülmüş dalga gibi kavrayarak
Çatladığın yere çarp
En çok aradığım imkânsıza vararak

Sonra dökülüp git
Bu an ve zamanın içinden
Sonsuzluğuna

Yoksa acı bir çığlık
Susuz yanılgının yansılarına uyacak
Yorgun ölülerin

Şimdi susuyorum
Göçebe ağızlı dizenin
Ötelenen sesinde hıçkırarak
Daha çok da şiirin altın ışığında
Yüzümü bırakarak

Hayatla ilk öpüşmem çok uzak...