düşünüyorum

demiş
neden konuşmuyorsun diye soran adama

peki sen neden çok konuşuyorsun
demiş
düşünen
düşünmüyorum çünkü demiş
çok konuşan

mütemadiyen kalbin emrine amadedir us
mütemadiyen us’un emrine amadedir
kalp

insan volta atar durur hücresinde
ruhun

kalp
ve
us
arasında gelir gider

mantık mı
insanın pusulası
yoksa
duygular mı

eğer ki
yaşanılan acılar ilk yaşandığı dozunda kalsaydı
şah damarını kesmeye gerek kalmazdı
insan
muhtemelen uzun ömürlü olmazdı hiç bir kul

unut

diye fısıldar kulağa
acılara dayanmak için
unutmak
ve
acıları uyutmak lazım

us fısıldar
unut
kalp
uyur
kalp uyurken us hep ayaktadır

kör bakmasa göz
görmez miydi kendini aynada
incelendiğinde gözle idrak edilemeyen
kalp gözüyle görülen
nice hikmetle doludur bu alem

"hiç düşünenle düşünmeyen bir olur mu?

neden
bu karanlığa sevdamız
pasparlak güneş varken

iman
ve
inkar

zulmet
ve
nur

cennet
ve
cehennem

paslanmış köhne beyinlere mi
benziyoruz git gide

işleyen demir ışıldar

ah ne acı
pas tuttuk hepimiz
niye hakkını vermiyoruz us’un

söyle can

pusula ne zaman gösterecek
doğruyu

kalp
ne zaman uyanacak gaflet uykusundan

insan hiç korkmaz mı
söyle can

kabrin sorgusundan