Mevsimsiz yağmurlar yağdı bağına,
Sel vurdu mahsulü, ayaz kuruttu.
Fazla güvenmişti gençlik çağına,
Ona söz verenler, şimdi unuttu.

Dünyaya gelenler koşup, yürüyor,
Kimisi dünyayı pembe görüyor,
Sihrine kapılan erken çürüyor,
Gençlikte heyecan bitmez umuttu.

Herkes kendi seçti hayat yolunu,
Çoğu karıştırdı sağla, solunu,
Kimi de kırdırdı elle, kolunu,
Boş umutlar ile gönül avuttu.

Öyle tuzak var ki; düşen çıkamaz,
Farkına varsa da çarkı yıkamaz,
İş işten geçince yerden kalkamaz,
Dünya, çoğumuzu böyle uyuttu.

Başkasının malı göze batalı,
Umulmadık anda dostu satalı,
Doğrunun içine yalan katalı,
İnsanı insandan bunlar soğuttu.

Bankaya güvenip sattı koyunu,
Faize saplandı, aştı boyunu,
Kendine kurulan kirli oyunu,
Kimisi fark etti, kimisi yuttu.

Reklama kananlar sarıldı borca,
Bitmez sanıyordu; harca ha, harca,
İhtiyacı yokken doldurdu hurca,
Gerçekler acıydı, umut soyuttu.

Hileler aldatır şeytanı bile,
Tuzağa düşenler çekiyor çile,
Zehri sunuyorlar tatlı dil ile
Ömür bilmecesi birkaç boyuttu.

Herkes bu işleri kolay sanıyor,
Söylenen sözlere çabuk kanıyor,
Borca batanların canı yanıyor,
Cüzdanda taşınan közle, baruttu.

Pahalıya alıp, ucuz satınca,
Rüya sona erdi, iğne batınca,
Ödeme zamanı gelip çatınca,
Çoğu mahkemenin yolunu tuttu.


Sabri Koca