Ben bir söğüt ağacıyım,
bozkırın orta yerinde
şehirden uzak
başıma buyruk
heybetli gövdem
köklerim derinde
kıyımdan dere geçer
ninni söyler şırıltısı
gecenin orta yerinde.

Ben bir söğüt ağacıyım
bozkırın orta yerinde
tepemde sıcak
bir yiğit dinlenir
ferah gölgemde
sallanır yapraklarım
yanı başımda rüzgâr
yiğidin dilinde bir türkü
şen şakrak bulunmaz efkâr

Ben bir söğüt ağacıyım
bozkırın orta yerinde
dimdik ayaktayım
geçen senelere inat
gölgelerim serinde
dallarım suya uzanır
yiğidin dilinde bir naat
şefkatli yüreği
oluyor sevdiğine kol kanat.

Ben bir söğüt ağacıyım
bozkırın orta yerinde
bir şeyler biliyorum
yaz gecelerinde
Ateş böcekleri fink atıyor
sessizce yakıyorlar ışık
yapraklarımın altı karanlık
bir şeyler kıpırdanıyor
yerde çırılçıplak iki aşık.

Ben bir söğüt ağacıyım
bozkırın orta yerinde
etrafım yeşil hasır
akan derenin sesinde
kenetlenmiş ellerinde nasır
geceyi yorgan beni çatı yapmış
mutlu, umutlu, fakir ve çıplak
ahenk içinde kız oğlana
Esas oğlan kıza tapmış.



Çaylak
Umut Dünyası Karalama Şiir Defteri
Ankara - Mayıs 2020