Biz nereye aitiz, bilen var mı aslını?
Viran olmuş bu bağda ne goncayız, ne gülüz.
Ömür denen bu yolun geçemedik faslını,
Bir gönül yangınından geriye kalan külüz.

Şaşalı konakların, gül yüzlü sultanları,
Onların bu haline, baktıkça imreniriz.
Nasıl bilebilirsin gönlünde yatanları,
Kendisi açtığında, o zaman öğreniriz.

Yüzümüze bakanlar önce kendini gördü,
Tılsımlı ayna gibi, nice sırlar saklarız.
Kimisi sürünürken, kimisi devran sürdü,
Şu geçici âlemde birkaç gün konaklarız.

Koşan geride kaldı, yürüyen erken vardı,
Buna aklımız ermez, şaşkınlıkla bakarız.
Gidenlerin ardında kalpleri hüzün sardı,
Dünyada didişiriz, sonra ağıt yakarız.

Hiçbir mevki ve makam ebedi kalmayacak,
İnsanlık ordusunda isimsiz bir neferiz.
Tamah etme servete, ne yapsan dolmayacak,
Parlatmayı bilirsen, benzersiz bir cevheriz.

Aslımız toprak idi, yine dönüş oraya,
Gece gündüz demeden akıbete yürürüz.
Sakın kimse girmesin Rabbin ile araya,
Ebedi bir âlem var, bir gün mutlak görürüz.



Sabri Koca