Peşinden ayrılmayan senin ruhsuz gölgendim,
Kararınca ışıklar, birdenbire kayboldum.
Bunda senin suçun yok, günahkâr olan bendim,
Gönlüm bir suç işledi, belasını ben buldum.

Sular tersine akmaz, kendimden biliyorum,
Olmayacak duaydı, yine de diliyorum,
Sabah akşam demeden kapına geliyorum,
Güneş yüzü görmeyen çiçek misali soldum.

Aşk denilen muamma, var mıdır sırra eren,
En güzel yüktü belki, gönlüme sürur veren,
Hiç şikayet etmedim, şahittir bunu gören,
Her cefaya katlanan, muttaki olan kuldum.

Bir gün yüzüme gülüp, hep başıma kaktılar,
Bazen dudak büktüler, bazen de laf çaktılar,
Kalbimi bilmeyenler, hep dışıma baktılar,
Viranelere giden tozlu topraklı yoldum.

Ne yaptıysam faydasız, işlerim rast gitmedi,
Cefaya talip gönül bir gün sitem etmedi,
Sana olan bu sevdam hiçbir zaman bitmedi,
Ne göze girebildim, ne de gönlüne doldum.

Şimdi ayrı yerlerde, ayrı dünyalardayız,
Belki hâlâ uykuda, belki rüyalardayız,
Eğer rüya değilse; bil ki belalardayız,
Ateşlere atıldım, buharlaşıp yok oldum.

Sabri Koca