Dökülür eteklerden hüzün
ve düşmez cemrelerin
umudu yüreğime

Çarmıha gerilen kimsesiz şairi
sürüklerim buğulu mavilere
karanlığın katranında
yarınları infaza çekerim 

Kınından çekilmiş mısralar
kefaretini öder yalnızlığın
perçeminden tuttum gecenin
süvarilere savaş açarken  

Ey! yeri göğü acıyla süsleyen
tan vaktinde umudu
dar ağacına astım  kerelerce 
yarına tomurcuk / güller için

Güneşi avucumda söndürüp
boyadım Kızıl denizin rengine
göğsümde topak kanların kokusu 
cebimde yarım kalan mektubun 
feryadı duyulmadı hiçbir diyarda

Bahara davet gözlerini
ararım rutubet kokulu cemrelerde
ateşi sarma arzusu debreşir içimde
oysa kimsesiz bir şiirdim
şimdi beni
al götür gecelere

Düşlerin sığındığı uçurum kenarlarında
sakladım kahkahaları bin bir ukteyle
dervişin yüreğine sığmayan
zikrine düştüğüm yâr
yüreğim har, enkazım aranır viranelerde

Yalnızlık rıhtımında
gökkuşağını çaldığım bulutlardan
bekledim hep gidenleri
biten mısra sonlarında

Nuh’un gemisinden düşen
kimsesiz bir şiirim
ben ki kor ateşlerde bilenirim

Mehmet Muhlis ŞEPİK