Çıkmak kolay olmadı, delilik makamından
Sevdamın hissesini, kapan çıkar mı bilmem
Özden öte dalarak, benliğin ahkamından
Aşk yuvasını cana, yapan çıkar mı bilmem

En gözde mağduruyum, Neron’a çeken yılın
Sellerinden usandım, şimşekler çakan yılın
Sayısını unuttum, boynumu büken yılın
Kışlarıma umudu serpen çıkar mı bilmem

Yerle yeksan olmuşken, vicdanın ayarları
Aç, susuz, sefillerle, doluyken civarları
Karşısında gülerken, yitirdiği arları
Gözyaşları Kevser’i öpen çıkar mı bilmem

Hayırsever kullara, faydası yok hayırın
Ben olamam ben gibi, beni benden ayırın
Son kararı vererek, sualime buyurun
Celladına ben gibi, tapan çıkar mı bilmem

Hayallerle yoğrulup, düşlere kucak açıp
Bilimin gölgesinde, aklın yolunu seçip
Gönlünün arzusunu, nefsine kefen biçip
Hakikati inkâra sapan çıkar mı bilmem

Maksadı hasıl olan, gülenlerden gül alıp
Menzile vasıl olan, erenlerden yol alıp
Sır küpü nesil olan, Delibal’dan el alıp
Beyninde aşk horonu tepen çıkar mı bilmem

DELİBAL – Celil ÇINKIR