Hep kötülük yapanlar,
Gün gelir devran döner,
Yaptığınız kötülükler,
Bir gün gelir size de döner...

Ben isyanlardaysam,
Hep cefa çekiyorsam,
Bana yapılan haksızlıklardandır...

Bu karanlık günler,
Aydınlığa kavuşmayı bekleyen,
İçi dışı bir insana benzer,
İşte o insan benim...

Her umut ışığı yeni bir dünyadır.
Nasıl ki karanlıklar,
Yerini aydınlığa bırakıyorsa;
Bir gün,beni de mutluluğa kavuşturacaktır...

İnsan bedeni,insana ait bir emanettir.
Bu emanete iyi bakmak gerekir.
İnsan ruhu doyumsuzdur...
Her ne kadar ruhumu doyurmaya çalışıyorsam da
Yine bir tarafı eksik kalıyor,
Oda bitmeyen sevgidir...

Hayat,nasıl devam ederse etsin;
Acısıyla,tatlısıyla mutlu yaşamak gerekir.
Mutluluğun temeli,sevdiğin insandır.

Sevdiğin insan,seni anlayabiliyorsa,
Sana değer veriyorsa,hayat güzeldir.
Sana değer vermiyorsa,
Ne yazık ki hayat çekilmez olur...

Her şey tamam dersin ama
Bir bakıyorsun yürürken topallıyorsun,
Sonra elindeki bastonla,
Yolunu tamamlamaya çalışıyorsun...

Sevdiğin insanla,
Hayatı bedenle ve ruhla,
Bütünleşerek yaşayabiliyorsan mutlusun,
Değilse asla mutlu değilsin...

Ey mutluluk!
Bıkmadan,yorulmadan seni arıyorum,
Ömür sona sona ermeden,
Bana da gelsen ne olur?

Fatma Gül

Bu şiiri,14.04.2020 Salı günü saat 11.55’de içimden geldiği şekilde yazdım.
Okuyucularıma içten saygılarımla