Aşkın kebir defterinde,
Hörgücü ölümün
Nefaset yüklü iklimin de güncesi.
Her öğün sevebilirim ben
Her güne de şiirler adarım
Aşka biat hüznümle gölgemle de barışır
Hizaya getiririm ölü nefsimin çırpınışlarına da
Aldanmadan
Açlıkla kendimi bir ömür terbiye ettiğim
M/eziyetin inhisarında
Kalan ömrümü şiir yazarak geçirim
Yemek niyetine imlerin tekelinde
Aşkı da içerim su niyetine.

Sözcükler kâbusuymuş kiminin
Bense nefretin muadili hırçın gölgeleri
Yok sayıyorum kendimi bildim bileli.
Akışkan yüzünde ihanetin ve nefretin
Ölümüne sevmeyi de mizacıma katık ettiğim
Elbet refüze edildiğim her izlekte
Saklı kalmak kaydıyla
Başımı da asla öne eğmedim
Elbet Rabbime itaatim ve boynum
Nasıl ki kıldan ince, katında
Soluklandığım kadar aşkın irsaliyesiyle
Savrulduğum beyitlerde
Duyurayım bari sesimi
Elbet kapanmayan kalp gözümle
Sadık olduğum kadar İlahi Adalete.

Düşkün kanatlarımda ölümlü çığlıklar
Kuş kadar yüreğimde
Ömürlük sevgiler
Bir de çatallı sesinde nefret yüklenmiş
İblis ve yandaşlarının
Asla da karalar bağlanmadığım
Her nasılsa gelip de geçecektir bu zor günler.

Şimdi maviden bir redif ve ırmak ısmarladım düş perime
Aşka biat ölümlü mizacımla
Yenik düştüğüm
Evrenin görkemli sefaletine
Andıkça adını aşkın
Kaydıkça eksenden
Varsa yoksa nice muradım
Asla da bir araya gelmeyen iki yakam
Yedi tepeli şehrin asla da bir araya gelmeyecek
Birbirinden ırak âşıkları
Ve kerpetenle ağzından laf aldığım ruhuma da
Etmesin hani kimse ihanet
Sevdiğim ve inandığım kadar mutluyum ben.

Eşref saatinde şiirin ve imgelerin
Görünmezin mucizesine biat
Aşkla yatıp kalkan bir dünya
Elbet tek hayalim…
Hani olur da düşer yolunuz sevgiye
Uğramasanız da olur bizim bu yakaya
Hem ben bir ömür sizin yerinize sevmedim mi?