" KARA KAFA "

Ey Utu!
Ülkenin çobanı,
Kara-kafalı halkların babası...

Başını anası Ningal’in göğsüne doğru uzatmış,
Uyuklayıp gidiyor Utu!
Sen yatağın zaman, insanlar da yatar.

Gün ağarırken, ufuk çizgisi yarılırken,
Utu ganunu’sundan çıkarken,
Ey yiğit Utu!
Sen kalktığın zaman, insanlar da kalkar.

Bir şehir ayağa kalkar!
işte “göğün ve yerin kemiği,” kent,
işte Nippur,
işte tanrıların kurduğu şehir
işte “gönülden duvar,” kent, ...
İşte Idsalla, onun duru ırmağı,
İşte Karkurunna, onun rıhtımı,
İşte Karasarra, kayıkların durduğu rıhtımı,
işte Pulal, onun güzel suyunun, kaynağı,
işte Idnunbirdu, onun arı kanalı,
İşte Enlil, onun delikanlısı,
İşte Ninlil, onun genç kızı,
işte Nunbarşegunu, onun ihtiyar kadını.

Enlil’e ulak salındı
Utu uyandı diye
Şimdi İnsanlığın beşiği kentte uyanır.

^^_^^

(( 152 dizelik metinden oluşan HOŞ MİT’inin (1.) bölümüdür. Kaynaklarda "ENLİL İLE NİNLİL: NANNA’NIN DÖLLENMESİ" şiiri olarak adlandırılır. Burada parçalara ayrılmıştır. ))

Yeniden Uyarlayan;
M. C. ( Arkeolog )