....göç geçer
......geçer ayrılıklar baladı
.......siyah bir orman olur gençliğimiz
.........bize böyle pay kalır (Y.Odabaşı)

Herkes kendinin mezarıdır ve her ölüm kendiyle anılır.. Kalp, sızıyı daha doğduğunda tanır; gözyaşı daha doğar doğmaz süzülür yanaklarından ve ağlamak artık insanın ölene değin zulasını dolduran en ağır yüktür.. Ete kemiğe bürünen her âdem, ruhuna kattığı renklerle büyütür kendini; ölümü hiçe sayarak hem de, ona ayak direyerek.. Yıllar kimilerini yanından geçer, kimilerininse üstünden; acıtarak ve atarak yaşamın dışına hem de.. Sonra başlar hataların veya yanlışların ürkünç ihenetleri; fakat âdem biliyordur ki hata da yanlış da insana özgüdür, varolmanın bir parçasıdır; ki "aşk" ne bir hata ne de yanlıştır ama onlara en çok sığınan da yine odur; itikadımca bu garip bir tecellidir; zira evrenin mükemmeliğe yöneldiği bu durum içerisinde bu mükemmelliyat ancak aşkla hasıl olabilir.. Diyor ya şâir "neylersin..." Bu tek kelime bütün hikâyeyi özetler aslında.. Evet, neylersin sevgi kadar tatlı, sevgi kadar insana kendini anlatan, sevgi kadar mutluluğu doğuran başka ne vardır şu âlemde.. Ama neylersin vefâ her sevginin kaderinde yoktur, sadakat her sevgiye bağımlı değildir..
Ne demeli yüreğe hüznü içiren, canı sızlatıp yarasını saklayan bu şiir için ne demeli.. Şair biyogarafisini yazmış âdeta, bir aşkın ve akabinde gelen ayrılığın avuçlarına yazmış gönül biyografisini.. Ne demeli kalemi olanca gücüyle sivriltip tâ içine saplayıp yüreğinden boşalan ağrı ile sözü doruklara çıkaran şair için ne demeli.. Tek cümle geliyor dilimin ucuna hem şair hem şiir için: "Oof of!.. Yine de hey! Yine de hey!.."

Kutlarım cân-ı gönülden.. Kal sağlıcakla...