Uzun geceler geçirmenin sızıntılarını çekiyor hayat
Umudun sadece söylemleştiğini savunacak değilim
yapabileceğimiz bir şey vardır her zaman
yakıp bütün hüzünleri,deli sulara bırakınca küllerini
kırlangıçlar için olmasa bile bir göç mevsimidir,
başlamıştır Sevdalılar için akan nehirler
bilirim sıkıntı veren bir havadır sanırsınız
ikilemler içinde kalır aklınız
yapmayın,yapabilmeyin
iki kelime ile yıkabilmeyin kurgulanmış gelecekleri
her şeyin anlamsızlaştığını savunduğunuz zaman anlamlaşır
tükenecek şey değildir umut dediğiniz,serzenişlemeyin

Bir rüzgar,yağmur ve çiçek...
nasıl da yırtar kısa süren sessizliği
ki bir kız çocuğu hayatlandırır dünyayı
yaşamak olsa en güzel becerisi
geçmiş zaman kiplerine genişlik katabilmek de mi
marifet -yoksa-
uğruna sevdalara kapıldığınız ne varsa
Us’uzunu kamaştıran,
Kahverengi gözlerde -hepinizin- görünen
sızıntı bakışlar gibi ne varsa
"umutlar bitti" ile başlayan hayatlara bağışlayabilmek de mi
-yok- yok ki yok,ben ki yok,siz ki yok hayat ise;
yapabileceğimiz bir şey vardır her zaman


Yürümek,mavi kuytulardan geçerek yıldızlara
yıkmak o üryan yalnızlığı
karanlık kuyuları aydınlatan ay’ın aksi
melankoli bakışlar
yıllar önce söylenmiş sözler
kurcalar hayatın size yanlı taraflarını
sessizliğe söylemleşir her şey
uzun sürer ve sayısı bilinmeyen kız çocukları doğar
Hüznün başkenti olmuştur dünya sanırsınız
ama ey üzüntülerini isyanlaştıranlar
sebebiniz olmamış mıydı yıllar önce yaşanmış bir hayal kırıklığı






Gerçekleşmemiş ama gerçekleşecek şeffaf mutluluklar bilirim
koyu,karanlık yolların üstünde duran; açık,mavi kayalar bilirim
uzun değil ama kısa süren hiç değil
yaşanmış ayak üstü paradoksların sızdırdığı
adına ne denirse o dediğim yılgın sular bilirim
ne biz sevdik yaşamayı
ne de hayat sevdirdi bize kendisini
hiç olmaya bilirdik
bize varlığın sevginden
o sevginin umuttan
o umudun
bizden
bizim
ise
O’nlardan başka bir şey olmadığımızı öğreten bizler olmasaydı...

"Güzel günler göreceğiz çocuklar,
güneşli günler
göre-ceğiz... "

dediler hep

biz;
hep çocuk kalsak da görsek dedik
umudu büyüttük koyu im’lerin bırakıldığı gecelerde


Çocuk kal hep
çok çocuk kal
içimdeki çocuk
iç-im-de-ki
Ço-cuk
hep
kal
Diyerek yaşadık…
farzedemedik ama
bulduk kışlar içinde ilkyazları…

Hasan Bilgin