ve portakal kokan akşamlarda
charlie caplin’in gözlerine bakarak
izlemek sessizliğin bu kentini


mayısın ikisidir
ve iki yaşında bir çocuğumdur ben
kahverengi gözlerinde kara’ya kapılan
surların çığlığıdır umut bu kentte
ki suskunluğumun başharfidir adın
içimde yüzünün masumiyetiyle büyüyen


ve biraz sevmekse geceye duyulan
özlemlerin adı konulmamış garipliği
bilirim,bilirsin sesimin sesindeki anlamını
kelimelerimin difarensiyelliğine bakma öyle
çözülmemiş daha ne denklemler bilirim ben
içinde imkansızlığın limitini alıp
sonsuza gönderebileceğim ne sevdalar


aynalarında görünen
içinin içimdeki aksidir demiştim
umudu bırakıp imkansızlığa boyun eğmeyi
afili sevgilerden beri sandın sen
yıldızların sonsuzluktan habersiz
olduğunu bilemedin gecelerinde
saatinin sarkacı gibi gidip gelirken
günlerin seni valse çağıyordu da gidemedin


ve göğemsi bir denizi izler gibi
bakınca ben gözlerine
senden bana akan ışıkları
samyeli tadında saklayacakken
ben gelecek yaz günlerinde
tınısı yüreğimi okşayan sesin
ney olup damlar artık sevdama


ve günler...
ve o zamanın geceliğinde kaybolan anlar
korkuların bulutları geçmeye engel miydi
ve masmavi gökyüzü isterken biz neredeydik
gün mavi. gece umutlu. biz yeşilken
ve charlie caplin neredeydi
sana bakıp sustuğum saatlerde
ve hangi gün geçiyordu ömrümün
sevda diye sakladığı isminden..


ve artık adın bile yetmiyorken
arkadaşlığın o tarif edilemez acısına
senin içimde büyüttüğün yerinde,

sen görünen çocukluğunda
istediğin sevgiyi saklamışsın ne yarar..

Hasan BİLGİN