KanKardeşim’e

zamansızlığın ardına saklanmış,suskunluğun
çaresiz umutsuzluklarında büyürken seninle
ıssızlığı yurt edinmiş zambaklar gibi şimdi
ellerinden doğan yıldızlarda saklı sözlerim
sana ki, sen çaresizliğimin son umudu...


acısına yollar katan aşığın gözlerindeki
özlemlerinden kaçıp geri gelme korkusu
diretkenliğinde hangi pervasızlığı saklarken
vardık biz seninle, acımızı kül edip savurarak
göklerden üzerimize yağan haziran yağmurlarına


şimdi içini ışıtıp, karartmadan umudu
gelmelerin sevincine varan sevgilinin
yüreğinden hayata akan mutluğunu anlamak
dostluğunla, imrenilecek sadakatliğinle,
dağlardan geçip, güneşe varan sana
gececil saatlerden daha zor değil ki...


gözlerinin rengine varan gökyüzü bile şimdi
yağmursuz kalmış bulutları barındırırken,
ağlamaklı olunca sesindeki ölümü bir ben bilirim...


çünkü dostluğunu anlayıp,
umuduma katık ederken,
bilirim sen ey dost
hep benimlesin
çünkü benimlesin...


Umut ve Yaşam