kutlanacak ne var diyor, içimde fısıldayan kadın ses
öldürülen kadınlar toplayıp gitti seslerini
kara toprağın altında çıt bile çıkmaz artık
seslerini bıraktılar kırılan kolda, morartılan gözde
kanla çizdiler alınlarına, kadınca isyanlarını
bu arsız zamana
yazık yakalandılar


beyinde çınlayan yumruk, sağlı sollu yanan yıldızlar
kadını yere savuran erkek kol
devrilmekle yıkılmaz kadın
güçsüzlerin işidir, söz dururken edepte
hayasızca atlanarak sözün üstünden
erk’ek güce sarılmak
unutmak
ne işe yaradığını
dilin


bir gün mü var kutlanacak
olsa olsa bir uyanış günüdür, karartılmış günlerden
ak yüzünü açarak, ayca durarak
çıkarak zift gecelerin b’uyruğundan
yıllar geçse de bir türlü
yumurta kabuğunu delemeyen civcivler
kapalı perdeler ardındaki saksı çiçekleri
nasıl merhaba diyecek güneşe
seslerini duyuracaklar
pankartlarda okunacak adları


bir gün olsun sesim iletilecek
o boğazıma yumrulanmış
kolay kolay çıkmayacak hıçkırık
çiçek ağıdı
toprağa akıtacak gözyaşını
çıksın diye kök salarak bu tohum
kör gözlere ibretlik mor menekşe
anlamayan gözler makyaj sanacak


seyirci çok sanki seyirlik oyun
yolda tencere tıngırtısı
yardıma gelen yok
derdi yok sokağında adın sadece kadın
erkek polis anlamaz
kocandır sonuçta, döver de sever de
ayrılırsın gelir pencerene
ağza alınmayacak küfürlerle
filmdir oynanan duvar diplerinde
kimse dönüp bakmaz
ölüp gitsen!..

07. 03. 2015 / Nazik Gülünay

Şiirimi güne taşıyan Edebiyat defteri seçici kuruluna
çok teşekkür ederim..