Elimi neye uzatsam ellerimde kalıyor sevgilim.
Yarım kalıyorum her şeye.
Gözlerin ve duvarda ki saatler öldürüyor beni.
Raylar gibiyim...
Vagonlar geçiyor üzerimden acılarla dolu.
Savruluyorum ve trenlerim terk ediyor beni.
Öldür beni.
Yalnızım...
Kimsesiz garlar gibi...

Anlatmak istediklerim var, gözlerin yasadışı.
Suçlu, kaçak, tüm şiirlerde aranıyor...
Biz seninle neyin bedelini ödüyoruz böyle sevgilim?
Ölmekte suç.
Öldürmek ne ara meşru kılındı?
Sahi, öldükten sonra yaşamak değil de nedir ki aşk?

Mühlet bitince başlar yargısız infaz.
Suçlu ne kaderdir, ne ecel, ne de cellat...
Aşk...
Kaybettikçe alıştığımız şey değil midir aşk?
Çay kadar bağımlıyız...
Aşkın olduğu yerde sigaranın sağlığa zararı mevzu bahis bile değil.

Ve ne kadar güzel kaybedersen o kadar güzel şiir yazarsın.
Ve sonra çil sürüsü gibi dağılıverir anıların gözlerinde.
Sığındığımız en büyük tapınaklar unutmaktır belki de.
Yalnızlıktır kendinle en büyük inzivan.
Elimi neye uzatsam ellerimde kalıyor sevgilim.
Ellerim niye var?

Kaybetmeyi kabul ettim artık kızım.
Yolun sonudur çünkü aşk.
Şimdi intikamdır aç kalınca en güzel yenen yemek.
Şans, kumar ve şeytan...
Kullandığın zaman ve kâr bildiğin anılardır en büyük zarar.
Kendine olan en büyük ihanetindir unutmak.
Ve gün gelir bileğinden aktıkça unutursun sevdiklerinden öğrendiğin hayatı.
Belki de en güzel neşter öğretir bize ölmeyi.
Elimi neye uzatsam ellerimde kaldı çünkü.
Çizgideyim Allah’ım yardım et.
Hayırlısı dedikçe ellerimde kalıyor...
Allah’ım sen yardım et.
Her şey ellerimde kalıyor...
Tutamıyorsam ellerim niye var?