En fazla güzel bir şiir kadar hatırlar bizi çocuklar.
Uzunca yazılan bir altyazıda geçer adım ve annem ağlar.
Anneler hep ağlar...

Bir annenin gözyaşlarından daha azdır bu toprağa düşen yağmur.
Kurşunsuz bir nöbetteyim şimdi ana.
Mevzideyim...
Çok soğuk, ellerim üşüyor...
Kafamda bitiremediğim düşünceler.
Ve aklım bana asi, eskiler geliyor.
Heba olan gençliğim ve sevda kurşunu.
Ah anne, mavzer öldürmedi beni.
Uzun bakışlı bir kurşundu o.
Şimdi ölmek de güzel...

Bu kaçıncı nöbet sana karşı tuttuğum sevgilim.
Ben sıradan bir askerim.
Vasıfsız, rütbesiz...
Sadece seni sevmekte uzmanım.
Bröve’mde acı, özlem, dertten başka bir şey yok.
Şafak, milattan önce bilmem kaçıncı yüzyıl.
Takvimleri eskitirdim şafak koymazdı da sen olmasaydın.
Ölmek de mesele değil.
Sen vardın...

Ve şu kafamda duran kompozit başlığı çıldırtıyor beni sevgilim.
Dokuz kat giysem de mermi gibi delip geçiyor beni rüzgar.
Saatlere küfredesim geliyor o an saatlerce.
Ben bu nöbette öleceğim sevgilim.
Söyle, hangi memlekettesin sen?
Sen rahat uyu diye kapında ölürüm ben.
Sevdadan ölenler de şehittir be gülüm...
Ve ben bu toprakta en güzel bir sana gülerim, bir de kurşunlara...
Vurursa beni sevdam vurur ana.
Şimdi ölmek de güzel...

Ve bir kurşun gelirde beni alırsa, göğsünü gere gere anlat beni çocuklara olur mu sevgilim...
Ben en çok çocuklar için ölürüm.
Filistin, Suriye, Afrika’dır benim adım.
Kavgam, davam, sorgum ve sevdam bitmez benim.
Cehennemde zebani’dir benim adım.
Yakanızdayız ey zalimler, gevurlar...

Bu toprakta gül bahçesi çoktur anne.
Bir gül kurur, altından milyonlarcası filiz verir.
Ağlama ana...
En güzel şehitler ölür.
Ölümsüzlük kıskansın bizi.
Şimdi ölmek güzel...