Sen gülüp eğlendin kendi kendine,
Kapımı açıp da bir gün girmedin.
Karanlık mı çöktü gözün bendine,
Benim çektiğimi niçin görmedin?

Deli çaylar gibi aktın boş yere,
Kalbimi kırmıştın bilmem kaç kere,
Baksana ayağım hep yara, bere,
Kanayan yarama merhem sürmedin.

Öyle bir vurdun ki, gitti nefesim,
Yaşamak adına yoktur hevesim,
Dipsiz kuyudayım, duyulmaz sesim,
Bana tutunacak bir dal vermedin.

Sokaklara baktım yorgun gözlerle,
Karşılaşmadım ki gülen yüzlerle,
Ümidimi kırdın taştan sözlerle,
Öfkenle arana duvar örmedin.

Ömrümde görmedim köşkü, sarayı,
Düşünce anladım akı, karayı,
Hep bana yönelttin ok ile yayı,
Gönlümü alacak bir gül dermedin.

Bastıkça kanayan yaramız da var,
Sönmeye yüz tutmuş çıramız da var,
Ölümlüyüz elbet, sıramız da var,
Hakikat sırrına sen de ermedin.



Sabri Koca