.
aramızdaki uçurumun adı yok
gökyüzü daha büyük gözlerimden
oysa kuşlara yer yok
bu oyunbaz kafes,
bu boyalı duvar,
bu süslü ayna
yetmedi
yetmiyor, yetmeyecek
ne kadar oyalasa da

ruhlarımızı astığımız paslı çivi
sallanıp duran havada
girip çıktıkça selamladığımız kendimiz,
o çok havalı hayat resminin
gideceğimiz yerde karşılığı yok

süzülüp gittin
sular değdi ayaklarına
kuramadığın cümlelerle devrilerek
sokulamadığın ananın koynuna
sokulur gibi gittin toprağın avucuna
zamanın hükmü yok.

yarım kalanı tamlayamıyor insan
kendisi daha olmamışken
dalda ham incir
toprakta boynu bükük güne bakan,
pişmek için bir ömür yetmiyorken
kendi yarımına başka yarım arıyor ancak insan

dışarısı toz,
dışarısı kara bulut
yüzleriniz silah sesleri
dağlarda patlayan
hala durmaksızın ölüyorken
kadınlar ve çocuklar
anladım
acının gidecek başka yeri yok
bu dünyadan.

.