Bir yağmur sonrası sessizliğindeyim yine
İçime çekiyorum sözde toprağı
Öyle şeyler anımsatıyor ki bana bu koku
Dalıyorum uzaklara
geçmiş gelecek karışıyor bir anda
Sonra bir zümrüdüanka geliyor
konuyor kalbimin izbe köşelerine
Alıyor beni unutturuyor benliğimi
Kendime geliyorum nice sonra
Birde bakmışım her şeyin farkına varmışım
Ben ki ölümlü dünyalık ne sandım bu hayatı
Tüm gerçeklerle yüzleşiyorum
sahte saltanatlara mahkum
Gün gelecek her şey hiç olacak
hiç olmamış hiç yaşanmamış
Yanlış vakitlerde kaybolmuş ümitlerim
tam kalktım derken düşüşlerim
Her gün batımında ellerimden tutuyor
ümitkar hayallerim
Sabret diyor yine doğacak güneş sabret
Korkutmasın seni aysız gecelerin karanlığı
Yine doğacak güneş sabret
Yitirme benliğini kanma yalana dolana
Sen ki ölümlü dünyalık
verecek bir cevabın olsun Allah’a
bir gün vardığında kapısına
Sabret yine doğacak güneş can evine
Usulca bırakıyor ellerimi sonsuz gidişlerinde
Bir müddet bakıyorum arkasından
kendimi buluyorum yalanlar hengamesinden
Zaman yıllanmış bir ağacın üzerindeki karıncalar gibi
durmaksızın geçip gidiyor
bense hayata hep geç kalanlardanım
Yürüyorum yine kaldırımları insanlara küsmüş sokaklarda
Yapraklar dökülüyor sararmış ağaçlardan üzerime
yıpranmış bir sonbaharda
Alıyorum ümitlerimi hayallerimi ve sabrımı
gömüyorum kokusuna yandığım toprağa
Bir gün kavuşacağım ne de olsa
Bir gün hepsi ben olacak
bende bedende var olacak
Toprağım, güzel bak onlara olur mu?
Ben gelene kadar sakla koynunda
Sarıp sarmala karanlığınla
kokun sinsin üzerlerine
Elbet alacağım onları senden merak etme