Penceremin perdeleri açık yine bu sabah
Gün ışığı vuruyor umutsuz suretime
Dışarıdan sesler duyuyorum
Umuda yürüyen insanların sesini
Nereye kadar sürecek bu çaresizlik mahkumiyeti?
Artık bir şeylere dur demek istiyorum
Nefesimin yettiği kadar sabırla
Yüreğimin el verdiği kadar inançla
Artık Dünya değişsin istiyorum
Zor gelmesin bu bedenlerde nefes almak
Gülen gözlerle Dünya’ya bakmak
Umudun yarınları varken bu günden unutulmak
Öylesine yoruyor halet-i ruhiyemi
Yaralarken yüreğimi annesiz kalan öksüzlerin sesleri
Elim kolum bağlı dilim suskun kalıyor
Boşa çıkıyor her çırpınış,değişmeyen sonlara
Bir çiçek daha koparılıyor dalından yeşermeden
Gün yüzü görmeden,tatlı sulara hasret
Her şey geride kalıyor
Yaşanmışlıklar,daha hiç yaşanmamışlar
Bir gözyaşına sığdırıyoruz olan biteni
Körüklüyoruz derdi kederi
Elden bir şey gelmezken
Umuda emanet ediyoruz
Yaşanacak güzel günleri...