Kargir evlerin mahreminde unutacağız günahlarımızı
Katmerli bir buğu ve sis altında debelenirken kentler,
Biz birbirimizin zavallı ve aşağılık utançlarını
Unutmamak için durmadan yutkunuyorduk
Çünkü biz zıtlıklarımızı yoksulluk sanıyorduk
Beyazı ararken siyahla karşılaşmak ve onunla savaşmak gibi ciddi yani
Varlığımızı zıtlara borçluyduk ama bilmiyorduk
Ya da bilmek istemiyorduk
En yakınlarımızın belki tanıdıklarımızın en azından
Acılarıyla terbiye ediyorduk yollarımızı, biz insanlar
Ve biz başkalarının düşüşüne bakarak dizginliyorduk kibrimizi ancak
Rüzgar, sokak sokak dolaşıyordu süpürerek mermer eşikleri
Kalbine bir ok saplanırcasına titriyordu rüzgarda camlar
Derme çatma çitleri arşınlıyordu polisler
Kargir evlerde bulduklarında aradıklarını,
Yumrukluyorlardı kapıları, yumrukluyordu duvarları
İnsanlar uyuyor uyanıyordu
İşimize gelen gülmelere ağlamalara teslim olacaktık
Yalanlara haybe aldatmalara,
İşimize gelen insanlara teslim oluyorduk
Biz siz hepimiz her şey oluyorduk işimize geldiğinde