“Sarıkamış gazisi rahmetli dedeciğime…”

SARIKAMIŞ DESTANI

Serde var delikanlılık çağları,
Geçtik ovaları, aştık dağları,
Virane olmuş Erzincan bağları,
Eritir bir türkü yürekteki yağları…

“Karadeniz inim inim iniler.
Aldı da gitti yarimi gemiler…”

Bir akşam yeni doğan bir ayla,
Göründü karşıdan Erzurum yayla.
Zabitan atlı, nefer yaya,
Geçtik paşanın önünde içtimaya…

Erzurum çarşı, pazar asker dolu,
Açıldı önümüzde Sarıkamış yolu.
Kar ,boran göz gözü görmez oldu.
Vadilerde aç kurtlar uluyordu…

Yol vermez ki Allahü Ekber dağları.
Aşılmaz belleri, bulunmaz yolları.
Tökezlenip kara saplanan atları,
“Deh!” dedik, “deha!” dedik gitmez gayrı..

Buzdan ağaç oldu her Osmanlı askeri,
Yapışmış dipçiğe, ayrılmaz eli.
Pusuda yatarmış Rus’la ,Ermeni
Ric’at dediler, çekildik geri…

Yerde buz, gökte ay parlak,
Kaçtık baş açık, ayak çıplak,
Düşe kalka, yayan yapıldak,
Memo der: “Ah, Erzurum’a bir varak!”.

Dağ taş bürünmüş beyaz örtü,
Uzaktan göründü Köprü Köyü.
Yollar olmuş anacık babacık günü.
İnletir yürekleri o acı türkü…

“Karadeniz inim inim iniler..
Sabi çocuk babam diye iniler…”

Bit derdi bir yana, başa bela açlık,
Can havliyle Erzurum’a zor vardık.
Çarşı , pazar birbirimizi aradık,
Bir ben sağım, bir de Topal Sadık.

Ah , sılaya bir vasıl olsaydım !
Önüme acılı tarhanayı koyaydım,
Derken gözlerim karardı, bayıldım,
Merzifon şifa yurdunda ayıldım…

Odalarda inler nice körpe canlar,
Kimi anam der, kimi nazlı yâr.
Deli divane , hoş hoş bakarlar,
Gözlerinden sicim gibi yaşlar akar…

“Karadeniz inim inim iniler,
Boynu bükük kaldı taze gelinler....”

Veli Aykar