2
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
816
Okunma
Kopardım ipini ben o tespihin
Dağıldı ümidim yoksul sevincim
Düğüm tutmuyormuş zaman kopunca
Ne yaşlıyım ne çocuğum ne gencim
Varsın bensiz aksın hayat denen şey
Ben kendi kalbime kazdım inimi
Nokta kadar ışık kör eder artık
Işığa küs duran şu gözlerimi
Duyulmasın sesim ses duymayayım
Sağır bir boşlukta sallansın beden
Kuşların uçması bile düşmanım
Kendimi ruhuma kilitledim ben
Açılmasın tek bir bitki yanımda
Su içmesin serçe uçmasın martı
Hayatı var eden ne varsa şimdi
Sermişim üstüne bir siyah örtü
Bir arayış ya da bir tazelenme
Göz alıcı renkte bu hızlı soluş
Bakıp da seyrine dedim ki bu hal
Belki bir inziva belki kayboluş
Anladım ki bazen düşmeli insan
Dibe vurmayınca çıkılmıyomuş
Şu gümrah ırmaklar buhar olmadan
Yağmur taneleri dökülmüyormuş.
Barış Çelimli
Cevap Yaz