Hiçbir anlamı yoktur aslında güzün
Yine de bir tarafı sevinç kokar bir tarafı hüzün


1.Mevsim

Bir vedânın siyâh beyaz çizgilerinde saklı ihtişâmın adıdır yalnızlık
Ölümlü kadar sembolik
Ölümsüz kadar gerçek
Anıt kadar muhteşemleşen bir bellek


2.Mevsim

Mağaraların yorgun fakat ümitvâr insanları değiliz artık
Gökdelenlerde yaşıyoruz ama
Ana yemeğimiz doyumsuzluk, yalnızlığımız katık


3. Mevsim

Ey ademde boşluk olan hayâlim
Nefessiz kalan dolu dizgin ırmaklar gibi özlüyorum seni
Bir kâbus seli akıyor rûhumda
Unutuldu durak yerlerim
Kalkmaz oldu otobüslerim
Yol mu bitti yolcu mu kalmadı bilemiyorum
Titreşim yağmurunda yıldız arıyorum
Hiç tanıdık sese rastlayamamanın verdiği evrensel bir boyutta kayboluyorum
Ben, çevirmeli telefonların sıcaklığında yanmak istiyorum


4.Mevsim

Cânımı bu kadar incitme Dil-ârâ
Paydos deyiver paylamaya
Sebil etme duygularımı
Peşkeş çekme Şeytana
Dil-ârâ zulüm hiç yakışmıyor sana


5.

Her köşe çâresizlik kokuyor
Sayıların biri inip biri çıkıyor
Lokmaları kendisiyle bile paylaşamayan adam
Yalnızlığını takvimlere anlatıyor

Zaman sıyrılmış kemiğinden
Eser yok hayatın deminden
Donmaktan beter solmuş gül
Susuvermiş ölüm orucundaki bülbül
Oysa harekete ihtiyâcı var ortamın
Değeri çok büyük tebessümle konuşmanın
Bir türkü sunuver ey Azrâil
Ki umut taşlarıyla gelsin Ebâbil


Dursun Tiftik