soluyorum tüm şehirlerimi
gömülürken en dibine
kesiliyor nefesim
en dar günümde
vazgeçmeden tutunmak
şu menfez uçlarına..

akıyor bileğimden ılık ılık
hissiz kalmak için girdabı
tutamıyorum ki yaşasın
her sorgusu geçmişimin
buz gibi soğuk heves
tıkanır boğazımda düğüm
kendimi kandıramıyorum

olsun diyorum sonra
muhakkak gelir zamanı
açılır göğsümüz sabaha
bembeyaz tek tip libasımızla
yürürüz kararlı adımlarla
ne yazık bu beden benim
ellere veremiyorum
terk etmeyi hayatları
direnemiyorum

sıkıştı gökler üstüme
çaresiz kıpırdayamıyorum
belki bir sahil havası dolsa içime
kandırır inceden hevesimizi
ya da karşı kıyılarda
belli belirsiz sevgi izi
kaçalım buralardan
kimseler bulmasın bizi

ateşler yakalım o kuytuda
yakalım gariban halimizi
meşkimize gem vursun öyle
dağılsın delice efkar ufkumuzda
bir davet bakışlarında
dokunsam toparlayamam inan
tükeniyorum karanlık filminde
nefesin gelmiyor derman

kucaklar ümidimizi rengârenk
kaçışan ışıklarında tutarsız
yansımalarında bir deniz feneri
kıpraşır gönül gözümüz
bir damla daha akarken sonsuza
asayiş bulmasın tek hamlemizi

kurtulmak çaresi var mı bilmiyorum
dolu dolu yaşayarak sevdalarla
bu benimdir diyerek tanımak hayatı
benimsemek tutkularımızla
düştüğüm en büyük uçurum
o sade durgun koylarında..