Merhamet kalkıyor köyden, şehirden,
İnsanlık ölüyor, dünya utansın!
Komşuya ikramlar kayboldu birden,
İnsanlık ölüyor, dünya utansın!

Anlayış, tahammül gösterenler az,
En yakın akraba arayıp sormaz,
Bayramdan bayrama ziyaret olmaz,
İnsanlık ölüyor, dünya utansın!

Gelenek, görenek, kurallar vardı,
Gözler dar günlerde dostu arardı,
Şimdi yürekleri bencillik sardı,
İnsanlık ölüyor, dünya utansın!

Varlığın içinde huzur bulan yok,
Komşu kapısını gidip çalan yok,
Her gün cenaze var ibret alan yok,
İnsanlık ölüyor, dünya utansın!

Şiddet gösteren var masum kadına,
Tehdit ve şantaj var namus adına,
İşkence yapan var öz evladına,
İnsanlık ölüyor, dünya utansın!

Garibanlar çöpten ekmek topluyor,
Zenginler sabaha coşup hopluyor,
Evlat anasına bıçak saplıyor,
İnsanlık ölüyor, dünya utansın!

Bazıları çıkmış dinden, imandan,
Kimi uzaklaşmış yüce Kur’andan,
Selam verilmiyor yürekten, candan,
İnsanlık ölüyor, dünya utansın!

Herkes can derdine düşmüş gidiyor,
Saltanat sürenler sitem ediyor,
Tuzu kuru olan "bana ne" diyor,
İnsanlık ölüyor, dünya utansın!

Hayranlık veriyor ekmek bölüşen,
Daha kalkamıyor yerlere düşen,
Çöpe atılıyor komşuda pişen,
İnsanlık ölüyor, dünya utansın!

Biz duygusu bitmiş, hep bana olmuş,
Muhabbet gülleri sararmış, solmuş,
Menfaat ve çıkar yerini bulmuş,
İnsanlık ölüyor, dünya utansın!

Rizeli Halk Şairi Adem İmdat KESİCİ (ÂŞIK HOCA ADEMÎ)