5
Yorum
1
Beğeni
0,0
Puan
1056
Okunma
Uyanmak,ansızın içli bir uykudan...
Dağınık bir geceden yeni bir sabaha,
Tüm o kokuşmuş heveslerin bittiği bir geceden,
Sabaha uyanmak hiçbirşey yaşanmamış gibi,
Geriye kalan kırık kalpler ve baş ağrısı,
Bütün gün işkence nöbetleri...
Hayatın amacını yitirdiği an.
Düş kurmak bile düş oldu artık,
Savrulmuş bir hayatın gölgesinde yaşamak gibi...
Yüreğimin kuytularında ürküttüğüm,
Işık görmemiş,ses duymamış hislerimi tanımaya çalıştım son kez.
Artık kendimle yalnız kalmaya korkar oldum,
Ruhuma hesap vermekten korktum belki,
Gizlenmiş gerçeklerin acıya dönük çehreleriyle yüzleşmekten...
Yabancı odalarda zaman tanımamış mekanların,
Dört duvarsız tutsaklığını yaşamışım...
Yollar çıkaramaz beni artık gündüze,
Verasızlığın kurduğu tuzaklar,
Kadehime damlatılan zehirden başka birşey değilmiş.Anladım...
Aklın körkuyularından geçip dalmak rüyalara,
Sonra aramak kendi benliğini,kaybettiğin renklerini.
Ve inkisarın ağlattığı bir sokak çocuğu yüzüme bakan şimdi aynalarda...
Çaresiz,gözlerimdeki anlamıda çalmışlar,
Acısız,sevgisiz,ağlamayı unutmuş,tebessümünü yitirmiş...
Gülümsemekten utandı aynadaki yüzüm,
Yılışık bir kahkahadan arta kalan,
Son bir tebessümle el salladı geceye...
Cevap Yaz