Çiçeklerin yapraklarına yeni
yeni düşüyordu yağmurlar.
Bahar yerini ılık iklimlere bırakırken ,
Tebessüm ettiren varlığın
içimde büyümeye yüz tutmuştu,
Sevda yada, derin bir aşk
değildi yüreğime dokunuşun..

Noktayı andıran varlığın
Anneliğimin ilk işaretiydi.
İklim bambaşka renklere bürünürken ,
Sen aklımda,kalbimde hayat
olma gayretindeydin,
Yüreğimdeki hazan mevsimine inat ,
Sen Rahmet olmaya geliyordun..

Zülüflerime tek tek düşen karlara
çiçek açtırmak istercesine.
Kokunu ruhuma yaymaya niyetliydin,
Hayallerime el veriyordu,gelişin
Kimliğini kaybeden beni bulduruyor,esas
amacımdan haberdar ediyordun..


Avuçların ellerime yer ettiğinde .
Sonbahar dallara yeni vurmuştu,
İçim hazan mevsimi,kalbim yağmurluydu.
Ayaklarını vura vura "ben varım
Anne üzülme "der gibiydin..


Gülüşüne kondurdum gözyaşlarımı.
Bakışından süzdürdüm hüznümü,
Yanaklarından akıttım hüsranımı;
Hazan mevsimim senle dağılmıştı..

Artık,artık gülüşüne
konduramam gözyaşlarımı.
Bakışlarınla arıtamam hüznümü,
Yüzünün coğrafsında,
hüsranımı gideremem;
İçimde onarılamaz bir hazan
mevsimi var ki güneş faydasız!

Ay ışığında tüter sancım iflah olmaz.
Ayrılık mı dersin yoksa özlem mı
anlatılmaz ,burnumdan ciğerime
kadar sızlıyor yokluğun.
İçim düğüm düğüm çözümü imkânsız ,
Yüreğimdeki hazan mevsimi başımdan
ayağıma kadar özletiyor! öldürüyor!