Başımda dönüyordu sanki alıcı kuşlar,
Her nereye tutunsam, elimi yakıyordu.
İnişler kapalıydı, yordu beni yokuşlar,
Kararmıştı gökyüzü, şimşekler çakıyordu.

Yürüdüm ağır, ağır sol yanımı tutarak,
Yârdan gelen cefayı, şifa diye yutarak.


Yerinden oynamıştı kaldırımın taşları,
Çok uzun sürüyordu hayatımın kışları,
Üstüme çevrilmişti herkesin bakışları,
Tufana dönen yağmur yoluma akıyordu.

Düşe, kalka yürürdüm, çamurlara batarak,
Kimi çeker çileyi, kimi büyür yatarak.


Kırk yerinde kırıldı, güvendiğim direkler,
Merhamet göstermedi katılaşmış yürekler,
Hazırda bekliyordu kazma ile kürekler,
Kefenimi biçenler, sinsice bakıyordu.

Neler kazanmışlardı, onurunu satarak?
Kaçmak istiyorlardı, toprağımı atarak,


İncitenler, incinir; vuranlar, vurulurlar,
Kazançları yok olur, boşuna yorulurlar,
Sanma ki bu dünyada aranıp, sorulurlar,
Kalbi katı olandan, sevenler bıkıyordu.

Dosta yaklaşılır mı kaşlarını çatarak?
Gönül kazanılmalı, öfkeleri yutarak.


Göçmen kuşlar da gitti beklemeden sabahı,
Elbette bir duyan var yürekten çıkan ahı,
Ezim, ezim ezilen aşıkların günahı,
Dumansız ve alevsiz ruhları yakıyordu.

Göçmen kuşlara döndüm, ayrılığı tadarak,
Vedaları yaşadım, gözyaşımı katarak,


Sabri Koca