Bize aşık olmak değil,
Aynı olmak gerekti.
Aynı hayali kurmak,
Aynı adımı atmak,
Aynı pencereden bakıp,
Aynı acıları tatmak gerekti.
Bunlar olmadıktan sonra,
Birimiz gelir,
Diğerimiz giderdik.
Birimiz ağlar,
Diğerimiz gülerdik.
Aşk dediğin bu muydu ki;
Yana yakıla;
Aşık olmayı dilerdik.

Bize aşık olmak değil,
Aynı olmak gerekti.
Aynı havayı solumak,
Aynı yağmurda ıslanmak,
Aynı anda uyuyup,
Aynı sabaha uyanmak gerekti.
Bunlar olmadıktan sonra,
Birimiz gözlerini kapar,
Diğerimiz açardık.
Birimiz susuzluktan kavrulur,
Diğerimiz yağmurdan kaçardık.
Aşk dediğin bu muydu ki;
Kaybetmekten korka korka;
Yüreğimizde taşırdık.

Benim aşık olmam değil,
Alışık olmam gerekti.
Gidenin gitmesine,
Bitenin bitmesine,
Nefesimin tükenmesine,
Bir de hevesimin,
Boğazıma dizilmesine,
Alışık olmam gerekti.
Aynı acıları,
Aynı şiddette yaşamamaya,
Her defasında,
Sil baştan başlamamaya,
Alışık olmam gerekti.

Celal BAHAR