Eylülü de geçtik
Yapraklar birazdan ayrılır dalından
Çıplak dalları sarar kuru bir ayaz
Kışa döner zaman

Bir çocuğun burkulmuş dudağından
Bir de en naif yanımızdan
Yontuldukça irileşir acılar
Şekli betimsiz duruşuyla
Kan revan içinde kalsak da
Bıkmadan soluklanışımız bundan

Her durduğumuz yer nişangâh
Kalbi mühürlü dilsizleri tutar vururlar alnının tam ortasından

İçimizden biri düşmeden önce
Yüreğine teyellenmiş
Bir şiir
Bulunduysa
Bil ki bu son öyküsüdür

Kanın kırmızısına bürünüp, ölümün moruna daldırsan da yüzünü
Avuçlarını sinene gömüp gözlerinle dövsen de göğü
Kapanmışsa geçmişe dair tüm hesapları
Kıpırtısız dudaklarında yakaladıysan o son anı
Ve özgürlük diye bellediğin bir avuç maviden
Ve hatta adının anıldığı tüm şehirlerden geçerken
Tek damla düşmez
Olur, hepsi *sibel

Usulca açılıp bakılsa
Kalbi paslı
Ama hala yüzünde gülüşü saklı