Mavi gök siyah çarşafa sarılıyor içimde
Ruhumda palazlanıyor arsız acılar
Yokluğuna ip atlıyor nicedir düşünceler
Dudaklarım kanıyor yokluğunun diş darbelerinde
Sen gidiyorsun...
Öksüz bir çocuk gibi bükülüyorum boynumdan

En iyi ihtimalin uzaklığı dahi ölçülemiyor
Burnumun dibini göremeyecek bir körlük var içimde
İyisin diyorum, şükür iyisin...
Bir teselli arayışında kendime ulaşamazken
Sen gidiyorsun...
Dalın gövdesinden kopuşu gibi kendimden kopuyorum

Bazen, hayatı sığdıracak bir valiz arıyorum
Sonra, sen yokken sığmıyorum hiç bir şeye
Toplayıp kendimi ulaşılmaz uzaklara gideyim diyorum
Birde bakıyorum ki,
Ayaklarımın bastığı yer kutup, içimi yakan çöl...
Sen gidiyorsun...
Yurtsuz bir mülteci gibi kalıyorum ortada

Bu sabah hayali alnından öptü tüm aynalar
Yüzün geçti yüzümün yorgun hatlarından
Sakallarıma vuran güzün o derin manasında
Bir serçe kanat çırptı kırılmışlığından
Bulutların su damıttığı yerde duruyorum
Sen gidiyorsun...
Rüzgarın savurduğu yaprak gibi direniyorum ağırlığımca

Bugün, Rabbim gökleri koru diye dua ettim
Sonra yer çekimine direnemedi gözlerim
Yanaklarım taşkın sellere maruz kaldı
Önce göl yatağına döndü, sonra çöl kuraklığı dudaklarım
Sen gidiyorsun...
Omuzlarıma taşınamayacak bir dünya biniyor...